Filmy o dojrzewaniu nigdy nie są proste, jawią się raczej jako woltyżerka dla wprawnych akrobatów, gdy twórcy próbuję poruszać się po oceanie hormonów i frustracji, we wszechświecie pełnym marzeń i fantazji. François Ozon w filmie LATO ’85 odnosi sukces umiejętnie chwytając kruche emocje oraz ukazując ich konsekwencje.